هدف: بررسی تاثیر استاروسپورین به عنوان مهارکننده مشهور پروتئین کینازها بر تمایز سلول های CD133+ به سلول های عصبی.مواد وروش ها: سلول های CD133+ توسط آنتی بادی کونژوگه شده با مغناطیس از میان سایر سلول های تک هسته ای خون بندناف جدا شدند و درجه خلوص سلول های مذکور با استفاده از تکنیک فلوسایتومتری مشخص شد. سپس سلول ها به ترتیب در غلظت های 12.5، 25 و 50 نانومولار، تحت تیمار با استاروسپورین قرارگرفتند. سلول های تمایز یافته برای بیان رونوشت ها و پروتئین های خاص عصبی مورد ارزیابی ایمونوفلورسانس و RT-PCR قرارگرفتند.یافته ها: تعیین درجه خلوص سلول های CD133+ با استفاده از تکنیک فلوسایتومتری، درصد خلوص بالاتر از 94درصد را نشان داد. بیان mRNA مارکرهای عصبی ابتدایی مختلف اعم از Otx2، Wnt1 و Hash1 و مارکرهای عصبی اختصاصی تر و بالغ تر شاملMAPII ،GFAP و NFM با انجام عمل RT-PCR اثبات شد. ضمنا وجود پروتئین های ویژه نورونی، شامل بتا توبولین3 و MAPII، علاوه بر پروتئین ویژه سلول های آستروسیتی، یعنی GFAP نیز در سلول های تیمارشده با استاروسپورین مشاهده شد.نتیجه گیری: این نتایج بیان می دارد سلول های بنیادی خون ساز CD133+ توانسته اند در حضور استاروسپورین به سلول های شبه نورونی و آستروسیتی تمایز یابند.

هدف: جمعیت کشورهای صنعتی به سمت پیر شدن در حال است و درصد ابتلا به بیماری های مرتبط با سالخوردگی و پیری نیز مانند مالتیپل مایلوما به دلیل افزایش سن، رو به افزایش است. این بیماری هم علایم و عارضه های مشترک با سایر بیماری ها و نیز علایم منحصر به فردی دارد. از عارضه های منحصر به فرد آن، تخریب و تحلیل بافت استخوانی وسیع در این بیماران است. نگاهی نو به ساختار کنام مغز استخوان و آثار تمایزی حاصل از همجواری سلول های مایلومایی بر سلول های بنیادی خون ساز مستقر در آن ضروری به نظر می رسد.مواد و روش ها: در این مطالعه با انجام هم کشتی سلول های رده مایلومایی و سلول های بنیادی خون ساز حاصل از بند ناف اثر تمایزی هدفمند القا شده توسط سلول های مایلومایی بررسی شد. علاوه بر این، در این تحقیق سلول های مایلومایی با یک رده سلول منوبلاستی (U937) نیز کشت داده شد تا تاثیر سلول های مایلومایی بر تمایز سلول های منوبلاستی ارزیابی شود.نتایج: افزایش بیان نشانگرهای میلوییدی و منوییدی در هم کشتی سلول های مایلومایی و سلول های بنیادی خون ساز مشاهده شد. علاوه بر این؛ به دنبال هم کشتی سلول های مایلومایی و سلول های منوبلاستی شاهد، سلول های شبه استئوکلاستی TRAP مثبت نیز یافت شد.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد که حضور سلول های مایلومایی در مغز استخوان احتمالا در تمایز HSC  ها به رده منوسیتی (استئوکلاستی) نقش دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه و هدف: سلول درمانی یکی از رویکردهای جذاب و نوین در درمان زخم های مزمن است. در این مطالعه، هدف بررسی عملکرد سلول های بنیادی خون ساز مشتق شده از مغزاستخوان (CD93) در درمان زخم های دیابتی است.مواد و روش ها: در این مطالعه از پانزده موش نژاد BALB/c با وزن 250 تا 300 گرم استفاده شد که ده موش قبلا توسط القاء استرپتوزوتوسین دیابتی شده بودند. زخم پوستی دایره ای به قطر شش میلی متر و عمق دو میلی متر در پوست پشت موش ها ایجاد شد. موش های موردمطالعه در سه گروه به صورت موش های نرمال فاقد دیابت (sham)، موش های دیابتی بدون پیوند سلولCD93 (Control) و موش های دیابتی که دو بار تحت پیوند سلول های CD93 (سلول 1×107) قرار گرفتند، تقسیم شدند. پارامترهای سطح زخم، میزان ترمیم زخم و میزان تمایز و بقا سلول های CD93 در محل زخم در روزهای7 و 14 و 28 بعد از پیوند سلول میکروسکوپ فلورسانس و آنتی بادی نشان دار DiL و نرم افزارهای Image J و SPSS محاسبه و بررسی شد. نتایج: در بررسی سطح زخم ودرصد بهبودی بیشترین تفاوت به ترتیب مربوط به گروه سلول و گروه کنترل بود (P<0.05 و P<0.01). بررسی ایمونوهیستوشیمی نشانگر زنده ماندن و فعالیت سلول های بنیادی CD93 در محل زخم تا روز 28 بعد از پیوند بود.نتیجه گیری: پیوند سلول های بنیادی CD93 باعث تسریع قابل توجه پروسه ترمیم زخم دیابتی می شود و این سلول ها به عنوان گزینه مناسبی برای سلول درمانی زخم های دیابتی معرفی می شوند.

تاثیر نانوکورکومین در القای بیان فاکتورهای رونویسی درگیر در تمایز سلول های بنیادی خون ساز به سلول های پیش ساز میلوئیدی

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: ورزش منظم به عنوان محرک فیزیولوژیک برای رهایی سلول های بنیادی خون ساز از مغز استخوان محسوب می شود. هدف از این مطالعه، تعیین اثر یک هفته تمرین هوازی بر تولید سلول های خون ساز CD34+ و میزان گلبول های سفید و هموگلوبین، بعد از پیوند اتولوگ در بیماران سرطان خون است. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 39 بیمار کاندید پیوند اتولوگ سلول های بنیادی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی به روش تصادفی به دو گروه تجربی (18 نفر) و کنترل (21 نفر) تخصیص یافتند. هر دو گروه G-CSF دریافت کردند. بیماران گروه تجربی، یک هفته تمرین تردمیل با شدت 40 تا 60 درصد ضربان قلب ذخیره انجام دادند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نمونه خون بلافاصله پس از تمرین، حین بستری و در زمان ترخیص از بیمار گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و وابسته با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. یافته ها: سلول های CD34+ بعد از تمرین در دو گروه افزایش یافت (0001/0>P)، ولی تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. میزان گلبول های سفید در زمان ترخیص در دو گروه افزایش معناداری نداشت؛ اما میزان هموگلوبین در دو گروه به طور معناداری کاهش یافت (05/0>P). بین دو گروه تفاوت معناداری در شمارش گلبول های سفید و هموگلوبین دیده نشد. نتیجه گیری: اگرچه ترکیب درمان G-CSF و تمرین هوازی، بازیابی سریع تر سلول های خونی را تسهیل نمی کند اما باعث تاخیر بهبودی نیز نمی شود و خطری برای بیمارانی که تحت پیوند اتولوگ سلولهای بنیادی خون محیطی قرار گرفتند، ایجاد نمی نماید.

شیوع روز افزون بیماری های مزمن از جمله بیماری های قلبی - عروقی، دیابت و بیماری های استحاله عصبی، چالشی برای یافتن درمان های موثرتر ایجاد کرده است. سلول درمانی از درمان های نوین در طب ترمیمی است که در آن سلول های بنیادی جنینی و بزرگسال ابزارهای درمانی مناسبی به حساب می آیند و امکان تحول در این زمینه را فراهم آورده اند. اما موانعی در کاربرد بالینی سلول های بنیادی وجود دارد. یکی از مهمترین موانع،  ایمنی زایی آن ها است که منجر به پاسخ ایمنی و متعاقب آن رد پیوند می شود. این مقاله مروری بر ایمنی زایی سلول های بنیادی جنینی انسانی، سلول های بنیادی خون بند ناف و سلول های بنیادی بزرگسال (خون ساز و مزانشیمی) و راه های کاهش آنها در کاربرد بالینی این سلول ها است.

مقدمه: پیوند سلول های بنیادی خون ساز یک درمان بالقوه، همچنین یک روش تهدیدکننده زندگی برای بیماران محسوب می شود. در این شرایط، خودتعالی به عنوان یک بعد قدرتمند انسانی جهت بهزیستی این بیماران ضرورت دارد. مطالعه حاضر با هدف کاربرد نظریه خودتعالی رید (Reed’s self-transcendence) در یک بهبودیافته پیوند سلول های بنیادی خون ساز به صورت موردی انجام شد.  روش کار: مطالعه حاضر، یک مطالعه موردی با حضور یک دختر 18ساله مبتلا به تالاسمی ماژورِ بهبودیافته از پیوند سلول های بنیادی خون ساز است که در یکی از مراکز پیوند کشور در سال 1401 انجام گرفت. داده ها با استفاده از مشاهده، مصاحبه و مستندات جمع آوری و سپس بر اساس نظریه خودتعالی رید تفسیر شد. در این مطالعه، خودتعالی به عنوان یک پیامد در فرایند بهزیستی و پرستاری به عنوان تعدیل کننده این فرایند در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته های این مطالعه بر اساس مفاهیم اصلی نظریه خودتعالی رید شامل آسیب پذیری، بهزیستی و رویکردهای مختلف خودتعالی در ابعاد درون فردی، بین فردی، فرافردی و زمانی مورد تحلیل قرار گرفت. مهم ترین این رویکردها در بهبودیافته شامل یادآوری خاطرات و نوشتن یادداشت های روزانه، شرکت در گروه های اجتماعی و به اشتراک گذاشتن خرد، فعالیت های معنوی و افتخار به جنبه های مثبت شخصیتی بود.  نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، به نظر می رسد کاربرد رویکردهای مختلف نظریه خودتعالی رید در بهزیستی بیماران آسیب پذیر تحت پیوند سلول های بنیادی خون ساز تأثیر مثبت داشته باشد. در بسیاری از این رویکردها، رفتارهای مراقبتی پرستاران به عنوان تعدیل کننده در فرایند خود تعالی محسوب می شود؛ بنابراین شناخت و کاربرد این نظریه توسط پرستاران در بیماران تحت پیوند سلول های بنیادی خون ساز، می تواند در دستیابی خودتعالی به این جمعیت آسیب پذیر کمک کند.